მეფუტკრეობა
ქართული
ფუტკარი
როგორც
ვიცით
განსაკუთრებული
თვისებების
მქონეა.
აქვს
გრძელი
ნექტარი,
რათა
ღრმად
ჩასწვდეს
ყვავილს,
ხარისხიანი
თაფლის
მისაღებად.
აქ
ხდიან
სანთლისაგან
საუკეთესო
სუნის
და
სიმაგრის
არაყს
.
თაფლს
რომ
გასწურავენ
ფიჭს
აადუღებენ,
სანთლის
გარდა
რაც
დარჩება,
ჩაჰყრიან
ქვაბში
დასამჟავებლად.
შემდეგ
დასამჟავებელი
ნივთიერებისაგან
ჭაჭასავით
ხდიან
არაყს.
საარაყე
ქვაბი
თითქმის
ყველას
უდგას
განსაკუთრებით
ბევრს
ხდიან
ჭაჭის
არაყს.
მეღვინეობა
სამეურნეო ნაგებეობა _ მარანი. ეს ტერმინი ქართულ წერილობით ძეგლებში უკვე IX ს-იდან იხსენიება.
გავრცელებულია 2 ტიპის მარანი.
1 ღია და 2 დახურული.
ღია
-
მის
სპეციფიკას
შეადგენს
ღია
ცის
ქვეშ
ჩაფლული
ქვევრები.
საკუთრივ მარანში კი მოთავსებულია ყურძნის ფეხით დასაწური ხორგო. საწნახელი.
გურიაში
გავრცელებულია ხის საწნახელი, რომელიც წარმოადგენს ცაცხვის ხის
გულამოღებულ და საგანგებოთ გათლილ მორს წისქვილი ადრე გურიაში ოჯახების
უმეტესობა ს ჰქონდა საკუთარი წისქვილი, მის გვერდით
კი გაკეთებულია წყლის ჩამურები, და მეღვინეობის სხვა
ჭურჭელ -ხელსაწყო. დახურული მარნები კი ქვევრები შიგნით
არის მოთავსებული გადახარშული. ღია მარნის გავრცელების
არეული მოიცავს მხოლოდ დასავლეთ საქართ
ველო
ღია ცის ქვეშგამართულ ჭურჭლების
ადგილსამყოფელს ეწოდება ჭურისთავი, იმისათვის
რომ მზემ ღვინოს არ დახედოს და არ
გააფუჭოს ეს ადგილი სპეციალურად არის დაჩრდილული საჩრდილოებად გამოიყენება კომში
კოპიტი თხილი და ვაზის ტალავერი ჭურებს თავები სარმელოდ ეფერება
ჭურჭელს პირზეაფარებენ საფენს ეს არის ხის თხელი კანის უფიჭლო
მოკუპრული ტუყავი ან ბიის ვაზის თუ თხილის ფოთლების, მას
ზემოდან დაედება ხის მრგვალი სარქველი ბადიმი. სარქველზე თიხის რაყალო
მინის სქელი მინა დაიყვერება ზემოდან ქვიშა დაეყრება. ასეთ წვიმის
წვეთითაც ჩაატანს ადრე გურიაში ყურძნის დაწურვა ყოველთვის ფეხით ხდება
საწნახელში. დასავლეთ საქართველოში კერძოდ გურიაში გავრცელლებულია ხის
საწნახელი, რომელიც წარმოადგენს ცაცხვის ხის გულამოღებულ და საგანგებოდ გათლილ
მორს.წისქვილი ადრე გურიაში ოჯახების უმეტესობას ჰქონდა საკუთარი წისქვილი,
მის გვერდით კი გაკეთებულია წყლის ჩამურები.
